Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 04-12-2017 r. – 0115-KDIT2-2.4011.303.2017.2.RS

Czy wydawanie bonów żywieniowych w ramach posiłków profilaktycznych spełnia warunki zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 8 i 24 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku tym przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Ze względu na charakter pracy w leśnictwie, duże rozproszenie pracowników, brak możliwości wydawania gotowych posiłków czy artykułów spożywczych, Wnioskodawca (Nadleśnictwo) rozważa zmianę sposobu realizowania obowiązku wydawania pracownikom posiłków profilaktycznych. Otrzymywaliby oni bony uprawniające do zakupu wyłącznie posiłków, artykułów spożywczych i napojów bezalkoholowych w sieci punktów je akceptujących, bez możliwości wymiany na gotówkę. Na kuponach byłaby umieszczona wyraźna i jednoznaczna informacja, jakie produkty można za nie nabyć a jakie są wyłączone z programu (napoje alkoholowe i wyroby tytoniowe). Umożliwiałoby to dokonywanie niewłaściwych zakupów i dawałoby pewność zgodności z uregulowaniami przepisu art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W Nadleśnictwie zatrudnionych jest ponad 40 osób, z czego 27 na stanowiskach wobec których pracodawca zobligowany jest zapewnić właściwe profilaktyczne posiłki i napoje (na podstawie art. 232 Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów).

Z uwagi na charakter pracy i duże rozproszenie pracowników, wydawanie gotowych do spożycia posiłków profilaktycznych jest niemożliwe. Dotychczasowe rozwiązanie polega na zakupie przez pracodawcę posiłków profilaktycznych w słoikach lub puszkach i wydawanie ich uprawnionym osobom, które muszą po nie przyjechać do siedziby Wnioskodawcy (niektórzy pracownicy oddaleni są o ponad 30 km). Poza trudnościami organizacyjnymi, problem stanowi również jakość posiłków kupowanych w ramach możliwości finansowych firmy. Oczekiwania pracowników są zdecydowanie większe i rodzi to niezadowolenie z otrzymywanych produktów.

Rozwiązaniem tej sytuacji byłby zakup przez Wnioskodawcę bonów żywieniowych realizowanych w wielu punktach sprzedaży, sklepach spożywczych, marketach, punktach gastronomicznych itp. Kupony te uprawniałyby do zakupu wyłącznie posiłków, artykułów spożywczych i napojów bezalkoholowych w sieci punktów je akceptujących, bez możliwości wymiany na gotówkę. Na kuponach byłaby umieszczona wyraźna i jednoznaczna informacja, jakie produkty można za nie nabyć a jakie są wyłączone z programu (napoje alkoholowe i produkty tytoniowe).

Pracownicy mogliby dokonywać wyboru produktów samodzielnie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami i preferencjami, co z pewnością spotkałoby się z dużą aprobatą i zadowoleniem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydawanie bonów żywieniowych w ramach posiłków profilaktycznych spełnia warunki zwolnienia od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, bony żywieniowe wydawane w ramach posiłków profilaktycznych spełniają kryteria do zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Mimo, że przepisy nakazujące wydawanie pracownikom posiłków profilaktycznych (art. 232 Kodeksu pracy oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów) nie przewidują rozwiązania polegającego na zakupie bonów żywieniowych to art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w sposób jasny i jednoznaczny daje taką możliwość.

Według Wnioskodawcy, jedyną wątpliwość może budzić fakt, jakie produkty pracownik będzie wybierał realizując bon. Przepis art. 21 mówi o „posiłkach, artykułach spożywczych i napojach bezalkoholowych”. Aby rozwiać tę wątpliwość, pracodawca umieści na bonach informację o tym, jakie produkty mogą być kupowane (wyłącznie posiłki, artykuły spożywcze i napoje bezalkoholowe) a jakie zabronione (np. napoje alkoholowe, produkty tytoniowe, produkty niespożywcze). Taki jednoznaczny zapis uniemożliwiłby dokonywanie niewłaściwych zakupów i dawałby pewność zgodności z ww. przepisem ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ciążą na Nim obowiązki płatnika podatku dochodowego z tytułu wydawanych pracownikom bonów żywieniowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenie, przy czym musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Biorąc powyższe pod uwagę, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 11b ww. ustawy, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika od pracodawcy bonów, talonów, kuponów lub innych dowodów uprawniających do uzyskania na ich podstawie posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, w przypadku gdy pracodawca, mimo ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie ma możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych.

Zwolnienie przedmiotowe wynikające z zacytowanego wyżej przepisu można zastosować zatem do wydawanych bonów żywieniowych tylko wówczas, jeżeli do wydawania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych zobowiązują pracodawcę przepisy w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy i jednocześnie ze względu na różne okoliczności nie ma on możliwości zrealizowania takich obowiązków.

Zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z poźn. zm.), pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje tych posiłków i napojów oraz wymagania, jakie powinny spełniać, a także przypadki i warunki ich wydawania. Rozporządzeniem tym jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia, pracodawca zapewnia pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych nieodpłatnie:

1. posiłki wydawane ze względów profilaktycznych, zwane dalej „posiłkami”, w formie jednego dania gorącego, z zastrzeżeniem § 2 ust. 2,
2. napoje, których rodzaj i temperatura powinny być dostosowane do warunków wykonywania pracy.

Stosownie do § 2 ust. 2 ww. rozporządzenia, jeżeli pracodawca nie ma możliwości wydawania posiłków ze względu na rodzaj wykonywanej przez pracownika pracy lub ze względów organizacyjnych, może zapewnić w czasie pracy:

1. korzystanie z takich posiłków w punktach gastronomicznych,
2. przyrządzanie posiłków przez pracownika we własnym zakresie z otrzymanych produktów.

Na podstawie § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, pracodawca zapewnia posiłki pracownikom wykonującym prace:

1. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 2 000 kcal (8 375 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 100 kcal (4 605 kJ) u kobiet,
2. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1 500 kcal (6 280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 000 kcal (4 187 kJ) u kobiet, wykonywane w pomieszczeniach zamkniętych, w których ze względów technologicznych utrzymuje się stale temperatura poniżej 10°C lub wskaźnik obciążenia termicznego (WBGT) wynosi powyżej 25°C,
3. związane z wysiłkiem fizycznym, powodującym w ciągu zmiany roboczej efektywny wydatek energetyczny organizmu powyżej 1 500 kcal (6 280 kJ) u mężczyzn i powyżej 1 000 kcal (4 187 kJ) u kobiet, wykonywane na otwartej przestrzeni w okresie zimowym; za okres zimowy uważa się okres od dnia 1 listopada do dnia 31 marca,
4. pod ziemią.

Stanowiska pracy, na których zatrudnieni pracownicy powinni otrzymywać posiłki i napoje, oraz szczegółowe zasady ich wydawania, a także warunki uzasadniające zapewnienie posiłków w sposób, o którym mowa w § 2 ust. 2, ustala pracodawca w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi, a jeżeli u danego pracodawcy nie działa zakładowa organizacja związkowa – pracodawca po uzyskaniu opinii przedstawicieli pracowników (§ 5 ww. rozporządzenia).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca (Nadleśnictwo) rozważa zmianę sposobu realizowania obowiązku wydawania pracownikom posiłków profilaktycznych. W Nadleśnictwie zatrudnionych jest ponad 40 osób, z czego 27 na stanowiskach wobec których pracodawca zobligowany jest zapewnić właściwe profilaktyczne posiłki i napoje (na podstawie art. 232 Kodeksu pracy oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów).

Z uwagi na charakter pracy i duże rozproszenie pracowników, wydawanie gotowych do spożycia posiłków profilaktycznych jest niemożliwe. Dotychczasowe rozwiązanie polega na zakupie przez pracodawcę posiłków profilaktycznych w słoikach lub puszkach i wydawanie ich uprawnionym osobom, które muszą po nie przyjechać do siedziby Wnioskodawcy (niektórzy pracownicy oddaleni są o ponad 30 km). Poza trudnościami organizacyjnymi, problem stanowi również jakość posiłków kupowanych w ramach możliwości finansowych firmy. Oczekiwania pracowników są zdecydowanie większe i rodzi to niezadowolenie z otrzymywanych produktów.

Rozwiązaniem tej sytuacji byłby zakup przez Wnioskodawcę bonów żywieniowych realizowanych w wielu punktach sprzedaży, sklepach spożywczych, marketach, punktach gastronomicznych itp. Kupony te uprawniałyby do zakupu wyłącznie posiłków, artykułów spożywczych i napojów bezalkoholowych w sieci punktów je akceptujących, bez możliwości wymiany na gotówkę. Na kuponach byłaby umieszczona wyraźna i jednoznaczna informacja, jakie produkty można za nie nabyć a jakie są wyłączone z programu (napoje alkoholowe i produkty tytoniowe).

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w sytuacji gdy wydawane pracownikom bony żywieniowe uprawniać będą do uzyskania na ich podstawie tylko i wyłącznie artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, natomiast Wnioskodawca, mimo ciążącego na Nim obowiązku wynikającego z przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, nie będzie miał możliwości wydania pracownikom posiłków, artykułów spożywczych lub napojów bezalkoholowych, to wartość tych bonów żywieniowych będzie stanowiła dla pracownika przychód ze stosunku pracy, który jest zwolniony od podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczania, pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu wydawanych bonów na podstawie art. 31 ww. ustawy.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/